Eksperyment stanowi kamień milowy w kierunku realizacji kryształów czasowych wielkości chipa, torując drogę od specjalistycznych laboratoriów do zastosowań w świecie rzeczywistym. Sercem tych eksperymentów jest maleńka wnęka optyczna (rezonator w kształcie dysku o średnicy jednego milimetra) połączona z dwoma laserami diodowymi. Eksperymenty mogą być przeprowadzone w temperaturze pokojowej i nie wymagają one użycia bardzo skomplikowanego i drogiego sprzętu laboratoryjnego.
Dyskretne kryształy czasowe zrealizowane wcześniej były małymi kryształami w wymiarze czasowym, bo ewoluowały z okresem jedynie dwa lub trzy razy dłuższym niż okres zmian zewnętrznej siły wymuszającej. W pracy opublikowanej w Nature Communications pokazano, że w laboratorium można uzyskać duże kryształy czasowe, które otwierają nowe horyzonty dla realizacji i badań zjawisk fizyki ciała stałego w domenie czasu. W artykule opisano powstawanie defektów w dyskretnych kryształach czasowych, tj. czasowych odpowiedników defektów znanych w tradycyjnych kryształach przestrzennych takich jak luki atomowe bądź atomy międzywęzłowe.
Artykuł mozna przeczytać tutaj.
Figure credit: Hossein Taheri, University of California at Riverside, USA